Het is begin van het schooljaar. De nieuwe juf van groep 7/8 staat in de deuropening. Blije gezichten, ze hebben er zin in. En de juf…? Ik weet het niet zo goed. Ze lijkt nog niet zo op haar gemak tussen die grote kinderen.

Het schooljaar is begonnen en steeds vaker hoor ik bij mijn zoon de naam van de juf vallen, en dan vooral in negatieve zin. ‘De juf is stom, ze is vet streng, iedereen vindt haar stom, ze kan geen orde houden!’ Ik hoor de uitlatingen aan en ben even met stomheid geslagen. Uiteindelijk vraag ik hem: ‘En jij dan, wat is jouw aandeel om het voor iedereen aangenaam te maken in de klas? Jullie zijn een groep 8. Zou je er niet iets moois van willen maken?’

Hij kijkt me aan; onder zijn lange lokken vandaan onderzoekt hij mijn gezicht. Op zoek naar wat? Boosheid, irritatie, een grijns, of mededogen? ‘Ja maar, juf kan het gewoon niet aan!’ roept hij verontwaardigd. Rustig herhaal ik mijn vraag: ‘Wil je er een mooi jaar van maken? En wat heb jij dan te brengen?’ Er klinkt gemompel, vervolgens staat hij op en vertrekt naar zijn kamer.

Ik ken de groep: een stelletje rouwdouwers waar menig leerkracht zijn handen vol aan had. En nu, een jonge leerkracht, nog duidelijk niet in haar kracht.

Wanneer ik mijn kinderen naar school breng, word ik aangesproken door een ouder van de MR. Hij vraagt me of ik iets gemerkt heb van de onrust in groep 7/8. Er zijn ouders bij hem gekomen om te klagen over de leerkracht. ‘Ik hoop dat de ouders die klagen hun eigen kind ook hebben aangesproken op hun gedrag', antwoord ik.

De ouder reageert nauwelijks op mijn antwoord en gaat door. Het schijnt dat er een Instagram-account is gemaakt met als titel: ‘I hate juf’. Er worden nare dingen over haar gespuid op social media. De stoom komt uit mijn oren: pesten via social media, is dat niet waar we onze kinderen voor willen behoeden? Ik ga mijn kind thuis eens aan de tand voelen.

Mijn zoon geeft het bestaan van het account direct toe en ja, hij zat er ook in en is er ook weer uitgestapt. Iedereen eigenlijk, het account is opgeheven. Ik check zijn telefoon voor de zekerheid, maar zie inderdaad geen sporen meer van het account.

Ik besluit het gesprek nogmaals aan te gaan. ‘Luister, op dit moment gaat het niet lekker in de klas. Dat is voor jullie niet leuk en voor de juf ook niet. Jij hebt aanzien in de klas, kinderen luisteren naar jou. Jij kan het verschil maken.’ Hij kijkt mij ongelovig aan. Ik zie de blik in zijn ogen. Iets is geraakt, maar dat gaat hij mij nu niet vertellen. En met een ‘Ik ga voetballen’, vertrekt hij.

Miranda Loonstra werkte als leerkracht en directeur in het onderwijs en is nu oprichter en hoofdredacteur van Jong072, de kinderkrant van Alkmaar.